Ev Arkadaşlığından, Sevgililiğe

Biriyle ev arkadaşı olmak çok zor. Birisini olduğu gibi kabullenmek çok zor. Tamamen yabancı birisi, yemek yemesi farklı, masa düzeni farklı, gülüşü farklı, tepkileri bambaşka, temizlik bakışı en farklısı.. Ama onu tanımak istedikçe tüm bu farklılıklar çekici gelmeye başlıyor. Hoşuna gidiyor.. Çünkü onunla aynı evi paylaşıyorsun. En başlarda her şey güzel ama zaman geçtikçe renkler değişiyor. Yatağı toplamaması sinirini bozuyor. Onun yaptığı küçük hesapları görüyorsun. Sonra belki sana sormadan eşyalarını kullanması, yaptığı en küçük bir şeyi göklere çıkarması. Mesela tavuk sote yapıp kendini master chef ilan etmek gibi, aslında tüm tavukları ve sebzeleri julyen kesen sensin o pişiriyor! Eve yaptığın alışverişten bile kavga eder oluyorsun sonra.. Ben çikolatalı seviyorum neden meyveli alıyorsun sözünü çok duyar oluyorsun. Temizlik zamanı gelince o üstün körü yapıyor, sen bir gün geciktirsen tüm hafta iğneleyici konuşuyor ve ekliyor 'zaten üstün körü yapıyorsun'... Dışarı çıkma durumları var birde. Neden benimle çıkmadın veya bana yorgunum diyip neden arkadaşlarınla buluştun? Başka bir konu o diyete başlıyor yediğin yemek göze batıyor! Eve arkadaş getirme zamanları var. Mesela sen sürekli onun erkek arkadaşıyla aynı evi paylaşmak istemiyorsun (1 aydan uzun kalınca!!) Sürekli salonda gıdış gıdış oturan bir çift görmek istemiyor olabilirsin!
Sen sustukça o abartıyor.. Sevmediğin arkadaşları eve getirmeye kadar devam ediyor. Bu durumda sadece ikiniz oturup konuşuyorsunuz iyice çirkinleşiyor. Sonra insanlara senin arkanda atıp tuttuğunu duyuyorsun.
Ve evler ayrılıyor..
Ne kadar yakın arkadaş olursan ol, ev arkadaşı olmak bambaşka. Bir yerden sonra sevgilin oluyor. Onsuz yemek yeme, dışarı çıkma, sinemaya beraber git.. Bir yerde durmak gerekiyor. Sınırlar çizilmeli.
Ama her şeyden önemlisi o evi yetişkin insan gibi ayırmak, çirkinleşmeden, küçülmeden..